Westerketierse poeet’n

Zeer binnenkort is de eerste bijeenkomst van een nieuwe dichtclub in (zo verraadt de titel wel een beetje) het Westerkwartier (Groningen). Onze eerste opdracht is, een gedicht schrijven om jezelf voor te stellen. Zou ik daarin geslaagd zijn? Of is acrostichon meer op zijn plaats?

Woordvloed

Op de valreep struikelde ik het bestaan binnen

ik wist

ik word dichter droog tranen met woorden

er zijn er genoeg

schrijf de sterrenhemel tot de aarde  

en terug op verzoek

op mijn manier lijd ik aan het leven

Drank zou ik laten staan

en ook de sigaren.

Geen behoefte aan eigen bedompt zolderkamerliefdesverdriet

geen verraad van beste vrienden eenzaamheid armoe tuberculose ontijdige dood

dus vond men dat ik niet kon dichten. Want ik kende Het leven immers niet.

Bij iedere hoon afwijzing

iedere verbaasde blik, wenkbrauw opgekruld tot haargrens

klote opmerking, geen commentaar

troostte ik me met woorden en laat ik

het cliché beslist niet aan een ander.

Wil ik dansen in een zee van letters.

Doe met me mee!  

Overspoeld worden, golf na golf

kopje ondergaan. En dan lezen op de rouwkaart

dat het allemaal maar een spel was.

Mens-Erger-Je-Niet ofzo.