Toen was geluk ook ingewikkeld (Kort verhaal)

Toen de wereld nog overzichtelijk was

Stervensvroeg ben ik mijn bed uitgekomen om naar vriendin M. in Londen te vliegen. Een reis die korter is dan de barre tocht, per burgerrups, binnen Nederland van de Parel van Brabant naar Groningen Stad. Het scheelt een kwartier. Londen is beter bereikbaar.

Dit doet me denken aan het grapje: wat is dichterbij, Maastricht of de maan? Antwoord: De maan, want Maastricht kan ik niet zien. Dit terzijde, maar reizen in die tijd vergde wel iets van je. Je kon nooit met je mobieltje een hulplijn inschakelen. Een zeker gevoel voor humor was dus noodzakelijk. Want wat moet je anders als je strandt op Station Venray? Je krijgt op deze manier wel overal vrienden. Iedereen zwijmelt in mijn-toen-was-geluk-nog-heel-gewoon-gedachten, maar het openbaar vervoer in de vroege jaren 90 van de vorige eeuw was niet best. Meestal reisde ik met twee leesboeken, dextrose en een onderbroek. Je wist immers nooit of je onderweg strandde en of daar een persoon aanwezig was die ook van lezen hield. Die onderbroek hoef ik niet uit te leggen, neem ik aan. Ik had overigens ook bestek en een kookwekker bij me. Maar misschien is dat meer iets voor een ander verhaal.

Na een gedeelde taxi, waar ik tot mijn schaamte niet voor lijk te hebben betaald, storm ik verwaaid, verdwaasd en verwachtingsvol de terminal binnen. Ik ben geen ervaren vlieger, maar wat ik hier zie doet me vrezen dat ik het vliegtuig straks zelf moet aanduwen. Of misschien op de manier van de Flintstones mee moet trappen om maar in de lucht te blijven. Eindhoven Airport is een soort woonkamer, waar vloerbedekking in de hal ligt. Er staan drie tafels. Slechts eentje daarvan is bemenst.

Een gezellige, gezette Brabantse man met snor bromt goedmoedig als ik trillend van de zenuwen mijn paspoort laat zien. “Stop die maar weg, kind,” klinkt het als ik te lang blijf staan om… ja, om wat? Een stempeltje te krijgen? Een krul van de meester dat ik het voor elkaar heb om hier te zijn? Dat zou terecht zijn! Afspreken in deze tijd is toch iets van NS Volente. Niet als God het wil, maar de NS kan ervoor zorgen dat je nooit je geliefde meer ziet. Niet omdat je het tijdelijke voor het eeuwige hebt verruild. Nee, omdat Station Boxtel er tijdenlang uit ligt en de bussen niet worden ingezet.

Misselijk plof ik uiteindelijk in de vliegtuigstoel en vraag me af waar ik mijn bagage heb gelaten…